اشعار

 پخش سبک   

آمـد بـه دنـیـا؛ دخــتــر زهــرا            یــاس بــهــشـت؛ امّ ابــیــهـــا

آمده خـورشیـد فـردای محـشر            سورۀ کوثر موسی بن جعـفـر

معصومه ای و نور الهُدایی            دار و ندار امام رضایی

نـور هـدایت؛ جانم فدایت ** نور هدایت؛ جانم فدایت (۲)

***********************************

مدیحه خـوانش همه عالم است            هرچه گویم از مقامش کم است

حُسن او جلوۀ خورشید وماه است            تـفـسـیـر انّـمـا یُـریـدُ الله اسـت

کریمه ای و بحر عطایی            دار و ندار امام رضایی

نـور هـدایت؛ جانم فدایت ** نور هدایت؛ جانم فدایت (۲)

***********************************

عالَم در مُـلکِ بی حَدّ تو شد گُم            از بـرکتِ تو فـیـضـیّـه شد قُـم

از ازل بــا نــام تـو آشــنــایــم            خـاک پـای زُوّارت تــوتـیـایـم

تو که امـیـدِ دلِ گـدایـی            دار و ندار امام رضایی

نـور هـدایت؛ جانم فدایت ** نور هدایت؛ جانم فدایت (۲)

اولیـن بـیت غـزل وارۀ ذیـقـعـده تـویی           نیکـی مـاه از این مطـلع زیـبـا پیداست
بهر مـیـلاد تو ای دخت نکـوی موسی           در مدینه به سرای پدرت جشن بپاست

مــژدۀ آمــدنـت حـضـرت صـادق داده           زین جهت منتظر آمدنت ارض و سماست
مـادرت نجـمه بیاورده گـلـی کز بویش           عـطر جـنّت به مشام همـۀ اهل ولاست
عرشیان شاد زمیلاد تو غـرق شعـفـنـد           فرشی از گل به زمین زیر قدومت برپاست
یک برادر شده مسرور که خواهـر آمد           راضی از آمدنت ای گل معصوم رضاست
وه چه نامی به تو بگذاشت پدر، فاطمه ای           علم وعصمت به در خانه تو همچو گداست
باز مانـدست به جا گـفـتۀ جدت صادق           زائـر مـرقـد پـاک تو بهـشـتی مأواست
یا که گـفته ست بـرای من و فـرزنـدانم           حـرم امن بود قـم که همی کوفۀ ماست
سه در از هشت در جنّت حق گردد باز           بسوی قم که در آن مرقد زیبای شماست
توئی امـیـد هـمه در صف محـشـر بانو           بی گمان شیعه بدون تو غریب وتنهاست
روز مـیــلاد شـمـا کـفـتــر دل قــم آیــد           بهر تبریک سپس عازم درگاه رضاست

با نور خویش کرده خدا،جلوه گر تو را            بخشیده از جلالت خود، زیب و فر تو را

خاتون عالمی،که چنین خواست از ازل            با آفـتاب عـصمت خود، مفـتخـر تو را

معصومه ای و دختر موسی ابن جعفری            چون جان گرفته، ضامن آهو به بر تو را

نام تو هـست فـاطـمـه و در مـدیـح تو            فـرمـوده اند بـارها، فـداهـا، پـدر تو را

قـدّوسـیــان عــالــم بـالا نـظــر کـنـنـد            خانم به چشم فاطمه پا تا به سر تو را

ای گل که وقت شستن صورت، زسلسبیل            آرند آب، حـور و پـری روی پر تو را

خورشید، سر ز مشرق خاور نمی زند            در هـالـه ای ز نـور، نبـیـنـد اگر تو را

هرشب ستاره؛دور و برت چرخ میزند            نجوای ماه مـدح و ثنـا تا سحـر تو را

محـراب توست، قـبلگه پـرنـیان صبح            در سجده اند زمزم و حِجر و حَجر تو را

عِـطر نجـابت هـمۀ یـاسهـا، سِـزاست            قـربان کـند خـلیـل، ذبـیحـی دگر تو را

وقتی به سِیرِعرش، قدم میزنی به نور            هـمراه می شوند، هـزاران قـمـر تو را

زیبَد شفـاعت هـمه عـالـم، زِ مرحـمـت            در محـشر، ای ملیکـۀ والا گُهر تو را

آئیـنه پوش نجـمـه و آن سـوی بـاوری            کی؟میتوان شناخت،در این مختصر تورا

آری؛ کـریمه ای و مـرا رد نمی کـنـی            دست تـهـی؛ شنـاخته ام ایـنـقـدر تو را

یــزدان بـه بـشـر آینـه ای انـور داد            یک عـالِمــه و کـریـمــۀ دیـگـر داد

امـروز خـدا به دست جـبـریل امین            یک دستۀ گـل به موسیِ جعـفر داد

******* سید هاشم وفائی *******

از خـاک در عـشـق تـیـمـم گـیـریـد            در دست گـلـی غـرق تبـسم گـیـرید

از یـمـن قـدوم حضرت معـصـومه            عـیـدی ز کـف امـام هـشـتـم گـیرید

******* سید هاشم وفائی *******

عنوان این حدیث که از صادق و رضاست            بر دوستان آل عـلـی مایـۀ رجـاست

فـرمـوده انـد آن دو امـام بـزرگـوار            ای شیعه شهر قم حرم اهلبیت ماست

******* ولی الله کلامی زنجانی *******

معصومـه ای کـریمۀ والای اهلبیت            گـنـجـیـنـۀ ولایت  کـبـرای اهـلبیت

اخت الرّضا و دختر موسی بن جعفری            قـبـرت به قـم نشان تجـلای اهلبیت

******* ولی الله کلامی زنجانی *******

حکم کردند که بی عشق نفس مذموم است           شکر این سینه به عشق ازلی محکوم است

از رضایی شدن تک تک ما معلوم است           دل مـسلمان شـدۀ فاطـمۀ معصوم است

همگی مستی خود را ز همین خُـم داریم

هـرچـه داریـم هـمـه از حـرم قــم داریـم

به غـبار قـدم وصـف تـو محـشر برسد           پای توصیـف تـو بایـد که بـرادر برسد

تا که در شأن تو مـضمون برابر برسد           جای آنست که یـک سـورۀ کوثر برسد

لال در محضر تو بودن ما، وصف شماست

ورنه این شعر همان قطره کنار دریاست

تو رسیدی و پدر صاحب دختر شده است           صاحب و آسیه و مریم و هاجر شده است

از گـل خـندۀ تـو دهـر معطر شده است           خواهری زینت آغوش برادر شده است

تـا کـه قــنــداقـۀ تـو دسـت بـرادر افـتـاد

گوییـا حـق به حسـین بن عـلی زیـنب داد

کعبه بر آل علی کرده گریبان را چاک           سـایـۀ چـادر تـو پـهـن شـده در افـلاک

تو همان عرش نشینی و من افتاده به خاک           من چگویم پـدرت گفت ابوک به فداک

بــگـــذاریــد بـــدانـــنــد تـــمـــام دنـــیــا

پـای ایـن درس گـرفـتـیـم مـسـلـمـانی را

کرمـت جلـوه ای از بـارش بـاران دارد           سـفــرۀ مـا ز کـرم خـانـۀ تـو نـان دارد

این همان نیک سرشتی است که انسان دارد           کـه ارادت بـه تـو و شاه خراسان دارد

محک عشق تو در سینه انسان کافی است

هر کسی عـشق نورزد به شما آدم نیست

دست از عشق محال است که ما برداریم           عشق خاک قـدمت  بود، اگر سر داریم

از بـهـار نـفـسـت شهـر نـیـاسـر داریـم           عطر تو بود گلابی که به قمصر داریم

از زمـانی که قـدم هـای تـو آمـد این سـو

نـمـک سـفــرۀ ایـران شـده قــم ای بـانـو

مینویسم به تو ای مقصد و مقصود حیات           می نویسم به تو از تشـنه لب آب فرات

هرکه شد مست حسین از تو گرفته است برات           پـرچم گـنـبـد تـو عـرشۀ کشـتـی نجـات

کاش میشد که به دست تو خـدایی بشویم

تـا مـحــرم هـمـگی کـربـبـلایـی بـشـویـم

به دل حــک شد به خط آشنــایـی            شــب مــیــلاد و آغـــازِ گــدایــی

گــدای بــارگــاهِ سبــزِ عــشــقــم            ببین امشب دلــم گشتــه هــوایــی

به پیش پای تو غــرقِ ســرشـکم            که شاید ســر زنی بر بـی‌نــوایی

کریمه کــاسه‌ام بنگر که بـالاست            کرم بنــما تو هــر چه می‌تــوانی

تویی معصومه،عصمت پیش رویت            کند سجده از این نــورِ خــدایــی

تویی بانوی قصــرِ سـرخِ مذهب            که با زینب همیشه هــم صــدایی

همین بس از تو ای معصومه جانم            لقب گــیــرنده‌ از جــامِ رضـایـی

رضـا نامِ تو را معصومه خوانده            که ســر تا پا چنین زهــرا نمایی

همــه امشب کــنــارِ بــارگــاهت            من و این گــریه و فصلِ جـدایی

دلِ فــطرس شده در شــامِ میـلاد            اســیــــرِ گــنــبــدِ زردِ طــلایــی

روزگار نیک و تـقـدیری نکـوتر داشته           هر کسی که در ره عشقت قدم برداشته

تازه در فردای محشر زائرت پی می برد           آب سـقـاخـانـۀ تـو طعــم کـوثـر داشـتـه

گـفت بابـایت "فـداها" در جـلال شأن تو           مثل تعـریـفی که از زهــرا پیمبر داشته

با وجــود تـو حـضور مـادر سـادات را           لحظه لحظه پیش خود، موسی بن جعفر داشته

ای کریمه! آسمان ها را به نامش کرده ای           هر کسی نذر تو حتی یک کبوتر داشته

از سیاق صحن هایت میشود احساس کرد           صــاحب این آستان شـوق بـرادر داشته

به نزد نــور، تمنای نـور لازم نیست           برای دیدن حق، کوه طور لازم نیست

بگو به موسی عمران خـدا نمایان شد           به چشم موسی کاظم ظهور لازم نیست

خدای، چشمۀ خورشید را نمایان کرد           به دیده عینک نزدیک و دور لازم نیست

شکوه و مجد از این کوه نور می جوشد           به محفل شعفش شوق و شور لازم نیست

بس است مهر و غمش بهر عرصۀ محشر           که غیر عشق جواز عبور لازم نیست

به روز حشر چه باک از قیامت کبری

که دست اوست جواز شفاعت کبری

زلال عشق به پیـمـانـۀ خـم آمد جوش           می عفاف به میـخـانـه ی قم آمد نوش

بکوش تا برسی بر مـقـام قـم ای قـوم           قیام نور، تو را خواند ای تب خاموش

بهار می دمد از هر شمیم معصومش           ز گرمی نفسش عشق می شود مدهوش

نهاد پای وفـا جـای پـای زیـنـب هان!           مرید حضرت زهرا بخواند این چاووش

فضای دوست رضا را نوید خواهد داد           بیا که خـطـۀ ایران تو را شود آغوش

بیا دلا که دف فـیـض و شادمـانی شد

قدوم حضرت معصومه جـاودانی شد

گـدا کـجـا و تـمـنـای دیــدن حــرمـش           مراجـعـنـد در آن بـقـعـه بـندۀ کرمش

حرم نه زائر بـیـوتـۀ حـریـمـش بـاش           حرم مخوان که قمش هست جنت ارمش

به احترام قـدومـش صلا زند جـبـریل           خـدا سـلام رساند به محضر حـرمش

خدیجه گونه و زهرا صفت بخوان او را           مقام عصمت کبری است شأن محترمش

به نزد زینب کبـری است مثل آیـیـنـه           بدین مـقـام و کرامات سجـده آورمش

به خوان نعمت علمش هـزار دانشمند           گه سـؤال فـقـیـران وفـا کـنـد درمـش

سـلام بر قـدمت ای سـلالـة الـسـادات

کریمه ای و حـریـم تو قـبـلـه حـاجات

به قـم خـدای بـهـشـتـی دگر بـنا کرده           به یمن عصمت کبرا نظر به ما کرده

قم تو قبله گم گـشـتگان زهـرائـیـسـت           به شهر عـلـم تو نـور مدیـنه جا کرده

ز نور علم تو در قم قـیـامتی برپاست           به ملک ری تب ام القراء چه ها کرده

دعـای دخـت نـبـوت اجـابـت تـوحـید           به ذهن پاک تو عـلـم لـدن عطا کرده

برای حفظ حریم شریف فـاطـمـی ات           به احترام تو دستـور حـی اتی کـرده

قم تو مرکز تفسیر عصر عاشوراست           قـیـام سـرخ تو تعـظـیـم کـربلا کرده

نشان عـصر ظـهور از قـم تو می آید

به مـکه لـشگـر نور از قـم تو می آید

آن يـار کـزو خـانـۀ ما جـاي پَـري بـود           سر تا قدمش چون پري از عيب بري بود

انگار در اعـماق نـگـاهـش خـبـري بود           در شهر خودش بود و دلش در سفري بود

مي‌رفـت دلت كـوي به كو، خـانه به خـانـه

جـمـعي به تو مشغول و تو فـارغ ز ميـانـه

انگار کسي رو به خراسان به نماز است           با چادر سبزي که پر از عطر حجاز است

«اَلـمِـنَّـتُ لِلَّـه که درِ ميکـده بـاز است»           مستي؛ به خدا؛ پيش دو چشم تو مجاز است

من مست‌ترين حوض تواَم حضرت مهتاب!

از اين همه اشك است اگر شور شد اين آب

در سفـرۀ مهمان تو جز نور خدا نيست           هر لقـمه مگـر با نمک نام رضا نيست

از شوق تو در صحن و خيابان تو جا نيست           کس نيست که در دامن مهر تو رها نيست

 نـزديـك تـريـن سـنـگ صـبــور دل مـايـي

هـم دامن زهــرايــي و هـم دسـت رضـايـي

نشسته ام بنویسم حــرم، حـرم، بانو            چه خوب شد که دوبــاره کبوترم، بانو

نشسته ام بـنـویسم مرا به قــم ببری            دو هفته ای شده اصــلا نمی ­پـرم، بانو

نـشسـتـه ام بـنـویـسم مرا رها نکنی            که بی تو راه به جـایـی نمـی­ برم، بانو

مسیح نیز مریض مرا عـلاج نکـرد            ولی به لـطـف تو امـروز بهـتـرم، بانو

امام زاده­ی موسی بن جعفری، خانم            غـلام­ زاده­ی مـوسـی بن  جعفرم، بانو

سـلام بـانـوی خـیـرات، بانوی برکات

هزار بار بر این خیر مقدمت صلوات

به شرط آنکه فـدایـت شوند سر دادند            به شرط آنکه برایت شوند، پَر دادند

شـفـیـعـۀ همه، مدیون چادرت هستیم            به لطف توست به ما سایه ای اگر دادند

تمام حـاجـت خود را نـوشـتـم و بعداً            حساب کردم و دیــدم که بیشتر دادند

قدم گذاشتی و یک نفس زدی و سپس            به علم حوزه­ ی علـمیه ها اثر دادند

چـهـار امام، کـمـال تو را بیان کردند            چـهـار امام، جلال تو را خـبر دادند

چـهـار امـام، نـوشـتـند احـترام تو را

شکوه نام تو را ،جلوه ی مقام تو را

بلند عرش خدا هم ردیف شانه­ ی تو            بهشت باغچه ای در حیاط خانه­ ی تو

قــدم به سمت مـدیـنـه زدم نـفـهـمیدم            چـطـور شد که رسیدم به آستانه­ ی تو

من وتو هر دو به دنبال یک هدف هستیم            تویی روانه­ ی مشهد منـم روانه­ ی تو

حـریـمـت آیـنـه، ایـوانت آیـنـه، آری            چـقـدر آیـنـه در آیـنه است خانه ی تو

شبـیـه فـاطـمـه، هـمسایه آبرویش را            گرفت شب به شب از گریـۀ شبانۀ تو

بخوان نماز شبت را که استفاده کنیم

و پخش کن رطبت را که استفاده کنیم

نکرده است کسی غیر حق تماشایت            ز بـس کـه خـالـق تو آفـریـده بـالایـت

تو ازدواج نـکـردی به خـاطر اینکه            نـبـود هـیـچ کسی هم طراز و همتایت

تویی که این همه باشد عطای امروزت            خودت بگو که چقدر است عطای فردایت

یگانه دخـتـر موسی بگـیر دست مرا

شفـیـع جـنـت کـبری بگیر دست مرا

توآن همیشه کرم، من همیشه نوکر تو            مرا بزرگ نوشته است ذره پرور تو

تو آنقـدر عـظـمت داشـتی که از مادر            فـقـط امـام رضا می­ شـود بــرادر تو

و از مـیـان پـسـرهـای مـوسـی جـعـفر            فـقـط امـام رضــا بود سـایـۀ سـر تو

خدا کند که نگیرد به چوبِ ناقه سرت            خدا کند که نگیرد به سنگ معجر تو

خدا کند که در اینجا پرت به در نخورد

شبیه مادر زینب، سرت به در نخـورد

آنشب زمين هواي بهشتي دوباره داشت           آغـوش آسـمـان به بغـل ماه پاره داشت

چشـمـان ابر روي زمين را گرفته بود           هر قطره با خودش سبدي پرستاره داشت

دست ملک قصیده ای از نور می نوشت           واژه به واژه حرف غزل استعاره داشت

بازعطر سيب و بوي بهار و شميم ياس           بـر بـارش دوبـاره كـوثـر اشاره داشت

اين بار حـق به دامن مـوسي عطا نمود           آن كوثري كه بال ملـك گاهواره داشت

اين سيب سرخ سيب بهشت پيمبر است

اين دخـتـر يگـانه موسي بن جعفر است

مـثــل بــهــار بــود هــواي رسـيـدنـت           بــاران چـكـيـد از رد پــاي رسـيـدنـت

در پشت درب خانه تان جمع مي شوند           خـيـل فـرشـتـگــان كه بـراي رسيدنت

آمــاده انــد از طــرف ذات كــردگـــار           خــود را فــدا كـنـنـد فــداي رسـيـدنت

خاك بهشت بهـر قـدمگـاه تو كـم است           آغــوش نـجـمـه بود ســراي رسـيـدنت

قـلـب بــرادرت ز تـب شــوق آب شــد          در الـتـهــاب ثــانـيــه هاي رسـيــدنـت

در چشم خویش ذوق خدا را نـگـاه کن

گـلـخـنـده امــام رضــا را نــگــاه کــن

از آن زمان كه خواهر سلطان ما شدي           بـانـو، شـمـا ملـيـكـه ی ايـران ما شدي

از آسـمـان وجود تو بر ما نــزول كرد           تــا كــوثــر دوبــاره قـــرآن مــا شـدي

مـنـت گـذاشت بر سـر مـا نـاز مقدمت           وقـتـي كه آمـدي تو و مهـمـان ما شدي

با هر قـدم به سـيـنـه ما جـا گـرفـته اي           يـعـنـي تو صاحب دل ما جان ما شدي

باني خـير و بركتِ اين خطه گـشته اي           وقـتـي نـسـيـم سـبــز بـيـابـان مـا شـدي

تنها نه اینـکـه جـزء مـحـبـان حـيـدريم

از شيعيان كشور موسي بن جعـفريم»

وقـتـي تـويـي كـه آيـنـه ذات كــوثــري           زيـبـد به خـادمان حــريــم تو سـروری

اي زيـنـبـي كه عــالـمــه بـي مـعـلـمي           زين رو كني به شهر خودت علم پروري

ما هرچقدر شعر وغـزل نـذرتـان كنيم           تو بـاز هم از آنچه كه گـفـتـيـم برتـري

بي تو كميت محـشريان لـنگ مي شود           يك وقت اگر كه روي به محشر نياوري

زهرا شدی و شمس فـروزان شیعه ای

زهـرا شدی و روز قـیـامت شفـیعه ای

خود ظـلـمـتـیم، اگرچـه سپـیدیم با شما           یـأسـیـم اگـر، سـراسـر امـیـدیـم با شما

مـسـت اجـابـتــنـد دعــاهـا کــنــارتــان           مـا حـاجـت نــداده نـدیـدیــم بــا شـمــا

وقـتـی حـدیث ها تو را حـرف می زنند           جـز وصف فـاطـمه نـشـنـیـدیـم با شما

در قاب عکس خالی آن قـبـر گـمـشـده           تـصـویـری از بهشت کـشـیـدیم با شما

پس آمـدیـم و زائر آن بـی نـشـان شدیم           یعـنـی که تا مـدیـنـه رسـیـدیـم با شـمـا

امشب كه عشق مي پرد از كنج سينه ام

در محـضـر تو زائـر شهـر مـديـنـه ام

خاک این شهر به چـشـمان تو عادت دارد        خــوش بحــال نـفـس قم که لیــاقت دارد

چون تو یک روز از این کوچه گذشتی،عمری        زنــدگـی در دل این شـهـر سعادت دارد

گـنـبـدت پر شده از کـفـتـر و تنها دل من        چون کلاغی ست که رویای زیارت دارد

کوچک است آه ولی حوض تو با دریا و        گـنـبـدت با خود خـورشـید رقابت دارد…

حرمت مثل نگینی ست در انگشتر شهر        که در اطراف خودش فاضل و بهجت دارد

حرم حضرت معصومه و درهای بهشت        جمکران ، این همه این شهر علامت دارد

و کجا بـهـتـر از این شـهـر برای مـومن        مـومـن آن است که یک ذره لـیـاقـت دارد

اي سـورۀ نـامت تـفــسـيـر اعـطـيـنـا            زهرا ترين زينب، زينب ترين زهرا

خــيــر کـثــيــر تــو، آئـيـنه کــوثــر            نــامت ســرآغـاز تـکـثـيـر خـوبـي ها

روشن تر از نوري، در نور مستوري            پـيـدا ترين پـنـهان، پنهـان ترين پـيدا

ماه مقـيم قـم، خورشيد «بيت النور»            در سـايـه سـار توست سـرتـا سر دنيا

وقتي که معصومان، معصومه ات خواندند            در وصف تو لال است، شعر و شعور ما

فهم زمين عاجـز، از درک اوصافت            والا مــقــامــي تــو، در عــالــم بـالا

از آه لـبـريـزم، از اشـک سـرشـارم            اين قـطره را درياب، درياب اي دريـا

تا ابـد بـاغـچـۀ عطر بهار است اینجا            دست گلهاست که بر دامن یار است اینجا

هــر طرف رایحــه بــاغ تجــلی دارد            به گمـانم سـحـر آیـنـه زار است اینجا

بالهایی که مـلائک به طـواف آوردند            وقف برداشتن گرد و غبار است اینجا

هر طرف آهوی دلهاست به دام افتاده            نکـند منطقـۀ بـاز شـکـار است ایـنجـا

بس که روشن شده از گنبد تو صبح حرم            نور خورشید کم از شمع مزار است اینجا

تحفه هایی که زمینی است کجا لایق اوست            صلوات است که شایان نثار است اینجا

این سخن بر غزل پیش ضـمـیـمه بادا

هرچــه داریـم نـثـار تو کریــمــه بـادا

 در تماشای جـلال تو ادب باید داشت            نـالـه ای بـدرقـه راه طلب بـایـد داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست            جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کـوثـر اسـم تو شـیـریـنـی ایـمان دارد            وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

عاقل از درک حضور تو به عجز افتاده            به تـمـنـای تو دیـوانـه لقب باید داشت

همچو پروانه اگر سوخت پر ما سهل است            سخت عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سر بودی و مکتوم شدی

خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

 لایق صحبت صبح تو به جز شبنم نیست            جز ستاره شب احساس تو را محرم نیست

در کویر آمدی از زمزمه گل رویاندی            یعنی احساس زلال تو کم از شبنم نیست

آنکه ایـوان نجـف گـفـته صفایی دارد            داند ایـوان تو از مرقد مولا کم نیست

پای شیطان به شکوه حـرمت باز نشد            آنکه بیرون ز بهشت تو رود آدم نیست

آسمان می چکد از خواهش عرفانی ما            حـالـت دَرهم ما مستحـق دِرهم نیست

از نـسـیـم سـحـر، آرامگهـت پـرسیدم            که لبش جز به تب بوسه بر آن پرچم نیست

حـرمـت جـلـوۀ تـوحــیـد دمــادم دارد

قبله گاه است ولی مسجد اعـظـم دارد

تو مـسیحا زاده اما دخـتـر موسی شدی           مــریــم قــدیــسـۀ ذریـۀ طـاهــا شـدی

در میان شوره زار قـم بهشتی سـاخـتی           مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا و شدی

جا نماز غرق نورت گوشۀ عرش خداست           در تـقـرب بر خـدا بالاتر از بالا شدی

پیش پایت دیـدنـی باشد قـیـام مـوسـوی           با جلال فـاطـمی خاتون بی همتا شدی

نـاز چـشـمـان تو و ذکـر فـداهـای پـدر           کو رسـول الله بیـند ثـانـی زهـرا شدی

خواهر سلطان عالم کار سلطان می کند           بر حسین خـانـواده زینب کـبـری شدی

خنده ی معصوم تو آرامش جـان رضا

بهترین تمکین قلبت صوت قرآن رضا

از همان اول دلت گشته گرفـتـار رضا           بین صحن چشمهایت نقش رخسار رضا

جنس بی قیمت که جایش در حریم یار نیست           عـشـق تو باشد مـتـاع ناب بازار رضا

 یوسف بازار ما چون پرده بردارد ز رخ           عاشقی چون تو فقط باشد خریدار رضا

در تـمـام عـرضـه های بنـدگـی پاک تو           همچنان آیینه ایی پیداست رفـتار رضا

تا میان خـطبه ها تفـسیر قـرآن می کنی           کـاملا باشد کـلامت عین گـفـتـار رضا

آمدی تا پرچم معـشـوق بر شـانه کـشی           در حریم عاشقی باشی عـلـمـدار رضا

هرکه عمری خاک بوسی حریمت را کند           تا قیامت می شود محرم به اسرار رضا

ای کریمه چاره ایی کن لحظۀ جان دادنم           دیده ام روشن شود هنگـام دیـدار رضا

روز محشر چون گنه گردد گریبان گیر من           آبـرو داری بـود کـار تـو و کـار رضا

دلخـوشم خاک حریم تو نشسته بر سرم

خاکساری تو می گردد شـفـیـع محشرم

تا که دل را آه سیـنه راهی قـم می کـنـد           با نگاهی برضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل برآیـد کـار آتش می کند           بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل           حضرت حق قبلۀ حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گمشده           هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده می چکد           کاسه ی خـالـی ما لبریز از خم می کند

نیمه شبها در حرم تا صحن گردی می کنم           نـاگـهـان دل یاد قـبـلـه گاه هـفتم می کند

لفظ خـواهـر گوییا مـأنوس گشته با بلا           خـون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری محزون چنین           جـسـتـجوی یار زیر نیزه و سم می کند

میخـواستم كه جانب میخانه رو كنم            دستِ نیاز حـلـقـۀ جــام و سبـو كنم

در ســاحل نـیــاز نـشـیـنم امـیـدوار            دل را به شـطّ بــاده دَمادم فـرو كنم

وقتى كه هست شوق تیمم ز خاك یار            دیگر چرا ز چشمه زمزم وضو كنم

با من حدیث طعنه نا مردمان مگـو            مـن آبــروىِ مِـى طـلب آبـرو كـنـم

تـیـغ زبـان به كـار نـمـی ‏آیـدم دگـر            باشد به چشم خون شده‏ ام گفتگو كنم

از دست رفته دل به تـمـنـاى دلـبرم

ساقى كمى تحمل من كن كه مضطرم

دست خمار جز به سوى خم نمی رود            كشتى ز بحر جز به تلاطم نمی رود

گر گُل اسیر پـنـجـۀ باد خـزان شود            از بـلـبـل انـتـظـار تـرنـم نـمی رود

یك خوشه عشق آل على گر ثمر دهد            آدم ســراغ دانــۀ گــنــدم نـمـی رود

حاتم بخیل نیست، اگر درهمى نداشت            لبهاش جز به مهر و تبسم نمی رود

تا گـفـت آشـیـانـه ما آن دیـار هست            آواره مى‏ شود دل و از قـم نمی رود

چشمم فرات و باز دلم مات می شود

مـحـوِ جـلالِ عـمـۀ سادات می شود

تا باده از سـبـوى امامت گـرفته‏ ایم            پـیـش خـدا جـوازِ اقـامت گـرفته‏ ایم

از حُسن خلقیتم به حیرت، گمان مبر            انگشت بر دهان ز ندامت گرفته‏ ایم

دل را چو داده‏ ایم به دست طبیب عشق            منزل به كوچه باغ سلامت گرفته‏ ایم

با وعـدۀ بهشت بـرابـر نـمى ‏كـنـیـم            هر دِرهمى از او به كرامت گرفته‏ ایم

خورشید را مُسخّر خود كرده‏ایم ما            تا ذره‏اى ز رحمت عامت گرفته‏ ایم

تا سوخته چو لاله ز داغت دعاى ماست

خاك حریم شاه چراغت دواى ماست

یك صبح می ‏شود كه برایم دعا كنى؟            یا نیمه شب به شوق نمازم صدا كنى؟

مـرغ دل از قـفـس تن به در كـشى            در آسمان صحن و سرایت رها كنى

ما را به پادشـاهى عـالـم در آورى            یعـنى كه در حـریم بلندت گـدا كنى

امروزه كاینچنین به كرامت زبانزدى            تا رستخیز بهرِ شـفاعت چها كنى؟

تو زائر مدینه‏ اى و طوس می روى            ما را ببر كه زائر قـبـرِ رضا كـنى

باشد نصیب ما بـنـمـایى هـزار حج

یعنى طواف در حـرم ثـامن الحجج

این جا كه آمدى سخن از تازیانه نیست            حرفى ز بى وفایى و ظلم زمانه نیست

در دست‏هاى مردم شهر تو سنگ نیست            یعنى سلام مردم تو وحشیانه نیست

سیـلى نزد كـسى به رُخ داغـدار تو            اینجا خبر ز خون دل و دردِ شانه نیست

با شاخ گل ترا به سوى خانه مى ‏برند            كنج خـرابه بهـر شما آشیـانه نیست

آرى حـریـم تو حـرم اهـل بیت شد            حتى نشان آنكه ز قبرش نشانه نیست

تا نیت زیـارت مـعـصومه می كـنم

یاد از مـزار مـادر مظلومه می كنم

وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت          نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت

يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت          هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت

شـد پـاي بـوس خـاک در آستـانـه ات          تـا از کـرامت حـرم تو صـفـا گرفـت

از لحظه اي که وارد شـهـر شما شدم          فـهـمـيده ام نـگـاه رئـوفـت مرا گرفت

وقـتـي به صحـن آيـنـه ات آمـدم دلــم          رنگي به روشـنـايـي آئـيـنه ها گـرفت

دل آشـيـان گـرفــتـه در ايــوان آيــنـه

گـل داده اسـت غــنـچـۀ گـلـدان آيـنـه

از مـرقـدت شـمـيـم منـاجات مي رسد          بر مـقـدمت تـوسـلِ حـاجـات مي رسد

وقـتي كه خاكبوس حـريم تو مي شوم          دستم به چشمه هاي كرامات مي رسد

ديگر چه احتياج به مهـتاب و آفـتـاب          تا نور گـنـبـدت به سـماوات مي رسـد

با بال هر فرشته که گرم طواف توست          امـواج بـي کـران تـحـيّـات مـي رسـد

هـر دم از آسـمـان ضـريـح مطهـرت          عـطـر مـزار مـادر سـادات مي رسـد

در بين صحن حضرت صاحب زمان بگو          يک عصر جمعه وقت ملاقات مي رسد؟

« بانوي مـهـربـان جهان اشـفـعـي لنا

اي عـمـۀ امـام زمـان اشـفـعـي لـنـا »

دستت كريم و سـفـرۀ خـيرت كثير تر          هـرگـز نـديـده ايـم ز تو دستـگـيـر تر

نائل به فـيض كسب مقـامات مي شود          در محضر تو هر كه شود سر به زير تر

مي گفت شاعري كه بهشت است مرقدت          نه نه، بهـشت نه! به خدا بي نظير تر

گـل پوش مي شود حـرم آسـمـاني ات          با فـرشـي از دو بال مـلائك حرير تر

با مـقـدم تو بـاغ بـهـار است هـر كجا          حـتـي هـزار مرتـبه از قـم كـويـر تر

نقش بهـار، در حـرمت بسته مي شود

گل ، مات گلعذاري گـلـدسته مي شود

از نسل كوثري، كه شد اين شوره زار ها          از بـركت حضور شما چشمه سار ها

در سايـۀ تو جـلوۀ خـورشيد پا گرفت          اين انـقـلاب از تو و اين افـتـخـار هـا

صبحي اگر دميده، ز نور نگاه توست          رونق نداشت بي تو در اينجا، بهارها

از بس سبد سبد گل ايمان چكيده است          از آسمان لطف تو بر كـوچـه سار ها

 بر سفرۀ کرامت و فضلت نشسته اند          هـمـواره زائـران تـو و هـمـجـوار ها

اين سايه را تو بر سر من مستدام كن

با جـلـوه هـاي مـعـرفـتـت آشـنـام كـن

آسـيـه آمـده به ديـارت ز سـمت نـيـل          يا مي رسد ز عرش خدا همسر خـليل

از شرق و غرب عالم امكان رسيده اند          امشب به خـاک بـوسيـتـان بانوان ايل

 يعني عجيب نيست اگر جا گرفـته اند          حتي فـرشـته هاي مقرب چو جـبرئيل

بـا اشـکـهـام آرزويــي مـوج مـي زنـد          بانو اگر ضريح تو را بسته ام دخـيـل

چـشم اميـد ما همه بر دستهاي توست          فردا كه مي رسد همه جا بانگ الرحيل

آسوده خـاطـران هـيـاهـوي مـحشريم

تا زائران دخـتـر موسي بن جـعـفـريم

امروز اگر برات شفاعت به دست توست          فردا ولي شفاعتِ جنت به دست توست

فــرمـوده انـد مــريـم آل پـيــمــبــري          معصومه اي و چادر عصمت به دست توست

تفسير « يـطـعـمـون علي حبه » تويي          وقتي که سفره هاي كرامت به دست توست

هر شب دخيل پنجره هايت، هزار دل          آخر كليد هاي اجابت به دست تـوست

پر مي زند به سيـنـۀ من شوق كـربلا!          بانوي من جواز زيارت به دست توست

كي مي شود كه بال و پرم را تو وا كني

دل را دوبـاره زائـر كـرب و بـلا كـني

جایی که کوه خضر به زحـمـت بایستد           شـاعـر چگونه پیش تو راحـت بایـستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است           قــلبــم از اشـتـیـاق زیــارت بـایـسـتــد

 بانو سلام کـاش زمان با هـمـین سلام           در آســتــانــۀ در ســاعـت بــایــســتـد

و گـردش نـگــاه تـو در بـیـن زائـران           روی من؛ این فـتـاده به لکنت؛ بایـستد

تا فارغ از تمام جهـان روح خـسـتـه‌ام           در محضر شما دو سـه رکعـت بایستد

بـانـو اجـازه هـسـت که بـار گـنـاه من           در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حـرم هـزار هـزار آیـۀ عـذاب           هـم وزن بـا یـک آیـۀ رحـمـت بایـستد

بـایـد قـنـوت حـاجـت بـی‌انـتــهـای مـا           زیــر رواق‌هــای کــرامـت بــایـسـتــد

شـیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید           طـاقـت نداشـت تا به قـیـامـت بـایـستـد

آنکس که جای فاطمه در قم نشسته است           در روز حـشـر هم به شـفـاعت بایستد

تو خـواهـر امـام غـریـبی و این غزل           با بـیـت‌هاش در صف بـیـعـت بـایـستد

من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم           حـتی اگر نـسـیـم ز حـرکـت بـایـسـتـد

ســائـل لـطـف نـوشـتـنــد بــنـي آدم را           سـرِ اين سـفـره نشاندند همه عـالـم را

صبح فـردا عجـبي نيست اگر بنـشانند           يك طرف آسيه و يك طرفت مـريم را

حسِ معـراج نشينيِ من اين است فـقط           گـوشـه اي از حـرمت پهن كنم بالـم را

مثل يك عرش براي تو حرم ساخته اند           كاش ميشد حرم حضرت زهـرا هم را

بـا گـدايـي حــرم فـخــر بـه دنــيـا داريــم

هـرچه داريم از اين دخـتـر مـوسي داريم

 قصد كـردي بكِشي و بكِـشاني همه را           تا به معـراجِ بـلـنـدت برساني همه را

به خـدا ذره اي از خانمي ات كـم نشود           چه براني همه را و چه بخواني همه را

تـربت پـاي تو بـودن چه به ما مي آيـد           پس چه بهتر سر راهت بنشاني همه را

يك دو قـربـاني ما نيـسـت بـرازنـدۀ تو           وقـت آن است بـيـايـي بستـاني همه را

بـشـكـنـد گـر سـر عـشـاق فــداي سـر تــو

هـمـه ي ما به فـداي نـخـي از مـعـجـر تو

ما گـدايـيـم هـمـه وقت نـظـر داشـتـنت           خـاك پـايـيـم هـمه وقـت گـذر داشتـنت

عـلـم شـد تـربت سـجـادۀ بيت الـنّورت           حوزۀ علـمـيه شد لطف سحـر داشتنت

يك نفس در جگرت سوخت و شد روح الله           بركت داشت چقدر، آهِ جـگـر داشتـنت

فتنه اي آمد و چون فاطمه جمعش كردي           اي به قـربان تو و سينه سپر داشـتـنت

در طريقت نفس از پا كه بيفتد خوب است

سير معـراج به اينجا كه بيفـتد خوب است

گـاه بابا سخنش را به تو تنها مي گـفت           چون نبي گرچه علي داشت به زهرا مي گفت

 جايگـاه تو چنان در نـظـرش بالا بود           جـاي آن داشت به تو اُمِّ ابيهـا مي گفت

دست خطِ تو كه مي ديد فقط مي بوسيد           تا كه يادِ تو مي افتاد "فـداها" مي گفت

عمه ي كرب و بلا در تو تجـلي كرده           بايد اين آينه را زينب كـبـري مي گفت

بر روي چشم همه جاي شما محفوظ است

احترام تو در اين شهـر خـدا محفوظ است

مطمئن باش در اين شهر پريشان نشوي           بي بـرادر نـشـوي پـاره گريبان نشوي

مـطـمئـن باش كـسي سنگ نمي اندازد           از عبورت ز سر كوچه پشيمان نشوي

محملت بر روي چشم همگان جا دارد           بـه خـدا مـورد آزار مـغـيـلان نـشـوي

آن قـدر پوشيه و حـله سرت مي ريزند           زير يك معـجـر پاره شده پنهان نشوي

زيـور آلات تـو را مردم اينجا نـبـرنـد           وسـط خـيـمـۀ آتـش زده حيران نشوي

محملت شـعـله ور از واژۀ غـارت نشود

حَـرمـت بـستـه به زنجـير اسـارت نشود

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

به یاد مسجـد و بـاب الجـواد افـتـادم            سرود عاشقی ام، یا امام هـشـتـم شد

به محـض بـردن نــام امـام آیــنـه ها            لـبـان آیـنـه هـایـت پــر از تـبـسّـم شد

به استحاله کشاندی مرا به لبـخـنـدی            دو چشم مملو اشکم، دو خمرۀ خُم شد

سلام بر تو و بر خـانـدان اطـهـارت

سـرم به زیـر قــدوم تــمــام زوّارت

از آب شور حرم، شوق و شور می گیرم            وضو برای تشرّف به طور می گیرم

ستاره ام، که در این آسمـان ظلمانی            از آفـتـاب حـضور تو نـور می گیرم

چقدر زائر عـاشـق، شبـیه کودکی ام            ضریح مرقدتان را به زور می گیرم

چه افـتخار عظیمی است آمدن اینجا            عجیب نیست که حسّ غرور می گیرم

برای رد شـدنـم از پـل صراط جـزا            ز دست لطف تو برگ عبور می گیرم

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهـارت

ســرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

نسیم مرقدتان عطر کوچه باغ بهشت            بَرَد ز خاطره ها غصّۀ فراق بهشت

رواق های حریمت بهشت نور و بلور            بلند گـنـبـد نورانـیـت، چـراغ بهشت

مـدام روز قـیـامت پـی تـو می گردم            نمی روم به جهنّم، و یا سراغ بهشت

شکسته باد دو پایم، اگر که روز حساب            بدون تو بگـذارم قـدم به بـاغ بهشت

منـم مـدیـحـه سـرایی که آرزو دارم            جوار باغ تو باشم، شده کلاغ بهشت!

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهارت

سـرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت